Het vierde studio-album van de 4-koppige Poolse groep Riverside heet Anno Domini High Definition (4 woorden) en duurt exact 44:44, genoeg ingrediënten voor een behoorlijke portie symboliek. En al kan deze release misschien niet als een echt conceptalbum worden beschouwd, toch loopt er een rode draad doorheen alle nummers. De titel geeft het al aan, ADHD, of hoe de hedendaagse mens zichzelf voorbijloopt in een materialistische wereld vol stress en gejaagdheid. Ook op vorige albums waren dergelijke zwaarmoedige thema’s reeds aan de orde, ik was dan ook benieuwd naar de muzikale invulling. En het dient gezegd, deze Poolse muzikanten zijn er opnieuw in geslaagd om een verrassend sterk en tegelijk ook innoverend album in de rekken te brengen.

Van bij het eerste nummer is het al duidelijk, dat keyboards meer op de voorgrond staan dan op vorige albums. Het ingetogen pianowerk bij ‘Hyperactive’ wordt al vlug gevolgd door hevige gitaarriffs en dito synthesizeruithalen, in combinatie met die typische stem doet het me bij momenten zelfs aan System of a Down denken. Mariusz zingt aan het einde ‘It’s just another day in my life’, zijn dagen moeten zo te horen behoorlijk hectisch zijn. Wie heimwee heeft naar de zweverige gitaarpatronen, komt dan weer meer aan zijn trekken in 'Driven to Destruction', alhoewel het toch nadien weer een stuk heviger wordt en zelfs Dream Theater in het vizier komt. Weer één van die typische duistere nummers, waarop Riverside een patent blijk te hebben, niet in het minst door de occasionele screams en grunts van Mariusz.

Maar echt verrassend wordt het bij ‘Egoist Hedonist’ met een mix van verschillende stijlen, de stevige Riverside-ritmes worden gecombineerd met seventies Hammond en dance-ritmes van de eighties, rond de 3 minuten hoor je ineens een funky ritme met blazers zowaar, en het is nog behoorlijk geslaagd ook. Naar het einde van het nummer toe wordt nog maar eens duidelijk hoe belangrijk ook drums en bas zijn in de totaalsound van de groep. Dan klinkt ‘Left Out’ heel wat ingetogener en komen de prille Floyd-invloeden even terug. Schitterende gitaarpartijen, met veel emotie gezongen, een beklijvende sfeer, ritmeveranderingen, behoorlijk wat Hammond: kortom een progressief werkstuk om duimen en vingers af te likken. ‘Hybrid Times’ klinkt bewust vaak chaotisch in de lijn van het thema van de cd en grijpt je naar de keel, je waant je in het midden van een drukke stad. Maar eens te meer bewijzen de muzikanten hun technische begaafdheid, dit is progressieve metal op zijn best.

Misschien is dit wel één van de stevigste albums van de groep en leunt de muziek meer over naar progressieve metal dan naar progressieve rock, ondanks de prominente aanwezigheid van keyboards. Misschien was ‘Rapid Eye Movement’ net dat ietsje minder, maar ADHD is een schot in de roos en dus ‘incontournable’. Dit album wordt uitgebracht met een dvd van een concert opgenomen in Amsterdam met hun voornaamste tracks, ook niet te missen.